Een woordeloze troostende omhelzing.
Martha (in het echt heet ze anders) is een kleine dame, ze komt niet hoger dan mijn schouders. Ze is over het algemeen een zeer vieve, aanhankelijke dame die graag knuffels geeft en ontvangt. Haar dementie maakt dat ze dikwijls gezelschap opzoekt, maar als ze onrecht ziet, dan wordt ze woest. Dat is iets waar ze niet tegen kan, de strijder in haar wordt dan wakker.
Vandaag staat ze in de deuropening van haar kamer. Er woedt een buikgriep door het wzc, en ze heeft het te pakken. Ze kijkt me wat versuft aan, ik lees onrust in haar ogen. Ik stap haar tegemoet en vraag of alles in orde is. Ze komt naar me toe en slaat woordeloos haar armen om me heen. Ik geef haar een innige knuffel, daar is ze duidelijk aan toe. Terwijl ik haar omhels, legt ze haar hoofd op mijn borst. In dit gebaar is de verbondenheid groot en is er ruimte voor een stroom van liefde.
Zo staan we een tijdje.
Haar jachtige ademhaling vertraagt en de rust keert terug. Ze maakt zich los en neemt mijn hand vast. Ze leidt me haar kamer verder binnen en gaat op haar bed liggen. Nog steeds heeft ze mijn hand vast. Ze maakt geen aanstalten om die los te laten. Ik ga naast haar op haar bed zitten en voel aan haar voorhoofd of ze koorts heeft.
Met dat gebaar word ik 40 jaar terug in de tijd gekatapulteerd. Ik zie hoe mijn moeder voor mij zorgde, toen ik als kind ziek was.
Soms vergeten we de kracht van aanraking, wat dat met een mens kan doen. Het bracht hier verbondenheid, maar ook rust en vrede.
Welke gebaren brengen voor jou herinneringen met zich mee?