Afscheid nemen van het leven is één van de meest intense momenten die je kan meemaken in je leven. Getuige zijn bij het verlaten van het leven is een krachtige ervaring. Iemand bijstaan is dat ook.
Onlangs verwittigde een vriendin mij dat haar moeder stervende was. Ik vond het zo jammer dat ik haar niet kon bezoeken, maar belde haar regelmatig op. Kunnen vertellen wat die dag gebeurt was, hoe de verzorging in het woon-zorgcentrum verliep en hoe ze het wachten beleefde, ze kon er allemaal woorden aan geven. Zich ontvangen voelen, dat is wat ik voor haar kon betekenen.
Eindelijk had ik de mogelijkheid om naar haar toe te gaan. Ik belde haar op, net op datzelfde ogenblik was haar moeder gestorven. Ik voelde spijt dat ik haar niet had kunnen steunen tijdens het waken, toch bood ik aan om langs te komen. Het werd een onverwachts mooie, krachtige namiddag.
Samen hebben we aan het bed van haar moeder gestaan. Ze was blij met de kleren die ze voor haar had uitgekozen. Haar moeder lag er mooi en rustig bij. Geen spoor van spanning of pijn. Ze heeft dit leven rustig kunnen verlaten.
In bijzijn van haar overleden moeder dronken we gezellig een tas koffie. We babbelden over de laatste dagen, over wat er geregeld moest worden, over hoe haar moeder betekenis had gegeven aan haar leven. Ze was zo blij: “Met jou kan ik dat doen, hier zitten en koffie drinken bij een dode, zonder het vreemd te vinden”. Het verraste mezelf dat ik dit kon.
De vriendin vroeg of we samen een zegen konden uitspreken. Ze had een prachtige tekst om een dode te zegenen. Ze las de tekst voor en samen zegenden we de handen en voeten, de ogen, oren en mond. Ik voelde in mijn hart en liet woorden komen, geïnspireerd door hoe ik deze vrouw gekend heb, dankte ik dit leven.
Daar waar ze hulp kon gebruiken, daar was ik voor. 'Ik ben hier voor jou'. Elke keer opnieuw paste ik me aan haar noden: kopietjes maken op 't secretariaat, de kamer beginnen leeg maken, samen gaan wandelen terwijl de begrafenisondernemer haar moeder kwam halen. Ik stuurde mijn handelingen bij en verwoorde wat ik mogelijks als nood zag. Zo kon ze zich gesteund voelen, zo moest ze de stappen niet alleen zetten. Ook al was zij degene die alles moest regelen, zij was de enige die afscheid nam en in rouw was. Haar vraag was niet om alles over te nemen. Naast haar staan, haar bijstaan bij het afscheid nemen van het leven, dat was wat ik wel kon doen.
Ik was zo blij dat ik dit voor haar kon betekenen. Dat ik iemand kon bijstaan bij het krachtige moment dat gepaard gaat met het einde van het leven. Ik was ontroerd dat ze mij in dit intieme moment toeliet.