Rouwen en dementie, het gaat hand in hand. Bij elke herinnering die vervliegt, bij elk stukje persoonlijkheid die afbrokkelt, neem je afscheid. Afscheid van wie je moeder was. Ze wordt nooit meer zoals vroeger. Ze zal nooit meer dezelfde zijn.
Afscheid nemen doet pijn. Rouwen doet pijn.
Je wordt geconfronteerd met iemand die je kent en die tegelijkertijd niet meer dezelfde is.
Dat het geheugen steken laat vallen, wil nog niet zeggen dat het verleden er niet is geweest. Het verleden is geweest wat het was. Jij, haar kind, bent er getuigen van. Jij wordt haar geheugen. Niet alleen de pijnlijke herinnering, ook de mooie kunnen terug woorden krijgen. Beelden helpen het verleden en het heden vorm te geven.
Er is pijn daar waar er liefde is. Geen liefde zonder pijn, geen pijn zonder liefde.
En toch blijft de essentie van je moeder dezelfde. Ze blijft een warme vrouw. Ze blijft een vrouw die graag lacht, een goedlachse dame. Ze is een vrouw die een trappist wel kan smaken. Bekrachtig haar in de essentie van wie ze is. Daar zal ze jou dankbaar voor zijn.
Blijf oog hebben voor wat er nog wel is. Zoek naar nieuwe wegen om bij haar te zijn, om jouw liefde te tonen. Zoek naar wegen opdat ze zich mens kan voelen. Mens onder de mensen. Het is niet omdat het geheugen vervaagt en handelingen veranderen dat je moeder geen belangrijk aandeel kan blijven hebben in je leven. Het is een andere rol, maar wel een essentiële rol. Je kan tijd met haar doorbrengen. Gaandeweg ontdek je wat zij nog voor jou kan betekenen.
Ze triggert jouw herinneringen. Herinneringen die je deelt en toch anders zijn. Die van haar geraken door elkaar gehaspeld. Soms zijn ze een kluwen, soms glashelder. Zo gaat het met herinneringen, ze geraken vervormt en iedereen beleeft ze anders. Ook daar zal je soepelheid aan de dag moeten leggen. Jouw herinneringen zijn de hare niet.
Neem je tijd en je zal iets over haar en over jezelf ontdekken.