Vandaag verwen ik mezelf in 'Le pain quotidien'. Ik zit alleen en geniet rustig van mijn middagmaal aan een lange tafel.
Terwijl ik de omgeving in mij opneem, valt mijn blik op een tafeltje iets verderop. Vier mensen zitten samen. Ik onderscheid een oude man, ik vermoed zijn zoon en kleinzoon en een vrouw. Misschien is ze een dochter of schoondochter van de oude man.
Ze zitten gezellig samen te babbelen. Af en toe hoor ik de zoon iets luider praten. Hij richt zich dan tot zijn vader. Ik merk dat ondanks de gezellige sfeer, de oude man niet echt deelneemt aan het gesprek. Onze blikken kruisen elkaar, hij knikt en wenst mij 'smakelijk eten'. Ik knik terug 'dank u wel'. Ik ben licht verbaasd. Dat hij mijn blik kan onderscheiden van zo'n afstand is bewonderenswaardig.
Een beetje later maken ze aanstalten om te vertrekken. Ik zie hoe de oude man traag recht sta. De kleinzoon blijft bij zijn grootvader terwijl de zoon betaalt. Op weg naar de toiletten schuifelt de grootvader traag langs mijn tafel. Hij spreekt me aan: 'U bent hier?' zegt hij half vragend half bevestigend. 'Ja, ik ben hier en geniet van een heerlijke maaltijd.' Ik wil iets vragen maar hij spreekt verder: 'Het is aangenaam te zien dat het hier goed is. Buiten is het anders.' Hij wacht niet op een reactie en schuifelt verder.
Mijn blik kruist die van de kleinzoon. Hij lacht en heeft zo'n speelse ondeugende blik. Zo'n blik die pubers soms hebben als er iets sociaal ongehoord gebeurt, maar waar ze zelf geen schuld aan hebben. Ik laat hem weten dat ik wel kan genieten van zo'n vluchtig onsamenhangend gesprek.
De genegenheid die ik voel tussen deze drie generaties, daar word ik warm van.