Tijdens de week van het geluk kijken we naar wat ons gelukkig maakt. Ik duik met bewoners van het wzc in hun geheugen.
Allerlei herinneringen van pret, plezier en geluk worden uitgesproken.
“Ik heb veel pret gehad met de meisjes uit de buurt. Wij speelden samen en gingen op avontuur. Op het land van de boer stond hele lekkere rabarber, een stengel of twee minder zou hij niet zien. Terwijl wij vol spanning onze streken uitvoerden, waren de jongens ons te snel af. Achter onze rug gingen zij met onze oogst lopen.”
“Mijn jaren in de Congo waren heel gelukkige jaren. De vrienden die we daar maakten, waren vriendschappen voor het leven. Die vrienden waren belangrijker dan de familie die ver weg in België was achter gebleven.”
“Ik speelde met mijn 10 zussen. Als je in een groot gezin opgroeit, vorm je een hechte klik. Ons konden ze niets doen. Maar als we wafels bakten, dan was heel de straat welkom.”
“Ik schreef liefdesbrieven die ik langs het dakraam aan de buurjongen doorgaf.”
“Ik heb gelukkige jaren met mijn vrouw gehad, samen hebben we veel gereisd.”
“Ik heb nooit iets uitgestoken. Alhoewel, ik herinner mij dat we buren plaagden door de hendeltjes van de luiken los te maken, daardoor gingen de luiken klapperen. Oh wat hebben wij een plezier gehad”
“Ik werd dikwijls uit de klas gestuurd. Als straf moest ik op de gang staan. Dat was het ideale moment om alle jassen van plaats te veranderen.”
Wat mij het meeste opvalt is dat gelukkige herinneringen vaak gepaard gaan met vriendschap. Vriendschappen vind je overal: met klasgenoten, broer-zuster banden, dorpsgenoten en ga zo maar door. Ja, we zijn echt sociale wezens. In momenten van samenhorigheid en verbondenheid bouwen we aan gelukkige herinneringen.
Met een grote gelukzalige glimlach sluit ik mijn dag af.