Wat een chaos aan gevoelens.
Ik voel angst, dat kan ik niet ontkennen. De ene dag al wat meer dan de andere. Angst voor het ongrijpbare, voor het niet-weten waar het virusje zich verstopt, angst om de controle te verliezen over de situatie.
Ik voel verdriet. Verdriet omdat ik mensen niet alleen met troostende woorden wil omhelzen. Ik kan op die manier wel een brug slaan tussen bewoners en hun families, maar deze brug voelt zo ontoereikend. Een druppel op een hete plaat.
Ik voel onmacht. Omdat ik zaken niet begrijp. We krijgen een stortvloed aan maatregelen die elkaar soms tegenspreken. Of die niet allesomvattend zijn. Hoe kunnen we een wereld creëren als een glazen stolp. Onmacht omdat ik niet weet hoeveel bewoners we nog gaan verliezen.
Ik voel woede. Woede omdat we in de media dagelijks cijfers te horen krijgen over het aantal besmettingen, het aantal opnames in ziekenhuizen. Maar ik hoor ook zeggen: "Hou de zieke ouderen die in een woonzorgcentrum wonen en die al op het einde van hun leven zijn, in hun vertrouwde omgeving en breng hen niet naar een ziekenhuis." Ik kan niet ontkennen dat het voor hen waarschijnlijk fijner is om verzorgd te worden door bekende zorgkundigen dan door onbekenden. We kunnen af en toe videochatten met families en naasten. Beter dat dan alleen sterven. Maar wat zeggen de cijfers echt over aantal opnames, aangezien onze zieke bejaarden daar niet worden bijgerekend?
Het land ligt stil sinds 19 maart, het wzc een week eerder, sinds 12 maart. Het is nu pas, na vier weken, dat er eindelijk, sporadisch, een bewoner wordt getest. Het maakt me woedend, omdat er voorzichtige conclusies worden getrokken in de media, over afvlakkende curves, terwijl wij aan het begin van de epidemie zitten.
Ik voel me dankbaar voor zoveel witte vlaggen. Mooie filmpjes van klappende, zingende mensen. Dankbaar voor alle berichtjes die ik krijg, persoonlijk of voor heel het zorgteam.
Ik voel me verbonden met mantelzorgers die niet bij hun vader of moeder op bezoek mogen. Verbonden met alle mensen die het virus en de gevolgen ervan in de ogen kijken. Verbonden met hen die met zichzelf worstelen in deze woelige tijden.
Heb jij nood aan een gesprek? Dank kan je altijd een afspraak maken.
Kommentare