De cafetaria van het wzc zit vol bewoners. Het Cultureel centrum heeft onder andere voor sfeerlichtjes gezorgd, want straks is er een live-stream optreden met Willy Sommers.
Tijdens dit optreden heb ik met momenten een dubbel gevoel.
Zie mij hier nu staan, ik applaudisseer enthousiast na elk liedje, ik klap als Willy de mensen van zijn band voorstelt, en juich uitgelaten als hij ons berichtje voorleest. Ik ga uit de bol alsof ik op Pukkelpop zou staan.
Nochtans kan hij ons niet zien, noch kan hij ons horen, of het applaus in ontvangst nemen.
En toch,
De overgave waarmee Willy en zijn band zich op dat podium geven, de overgave waarmee wij met het personeel opgaan in dit evenement. Het zorgt voor een geweldige sfeer. Ik voel het enthousiasme onder de aanwezigen. Dit enthousiasme straalt over op de bewoners. En daar draait het uiteindelijk om. Mensen enthousiasmeren en levensvreugde geven.
Levensvreugde geven,
het lukt. Ik zie het in de ogen van Marthe (in het echt heet ze anders). Zij die anders zo nors is, kijkt vandaag vrolijk. We dansen en zingen samen uit volle borst onze liefde voor elkaar. Het lied 'als een leeuw in een kooi' klinkt bitter zoet. Het is zo op haar lijf geschreven.
'Ik draai hier rond en rond en rond Als een leeuw in een kooi Aan wanhoop ten prooi Ik loop verloren in de kille nacht Toch hou ik de wacht Maar je komt niet naar me toe Het heeft geen zin meer dat ik op je wacht Ik blijf alleen vannacht ‘k word m’n leven langzaam moe'
Marthe, ik hoop dat je vandaag hebt genoten van het leven.
Laat het enthousiasme en de positieve energie van vandaag nog een hele tijd zijn werk doen.
En weet dat er wel degelijk mensen zijn die aan je denken.