Wat?! Het kan toch niet waar zijn!?
Manu Keirse schrijft in zijn boek: "Helpen bij verlies en verdriet" over vier rouwtaken. De eerste rouwtaak is 'de werkelijkheid van het verlies onder ogen zien'.
Dit herken ik als ik aan Kerstmis denk. Kerstmis zal door het COVID-19 virus er dit jaar anders uitzien. Dat wist ik al wel. Maar toen de tantes de knoop doorhakten dat we helemaal niet zouden samen komen, kon ik het niet geloven.
We kunnen toch een creatieve oplossing zoeken, we kunnen toch in kleine bubbels samen komen, we kunnen toch, ... en maar zoeken naar alternatieven om de werkelijkheid van het verlies niet onder ogen te zien.
Ik kan nog niet aan alternatieven denken om op een fijne manier Kerstmis te vieren met mijn gezin, omdat ik de omvang van het verlies nog niet helemaal kan zien.
Lap, nu ik dit neerschrijf begint het te dagen: Ik ga echt niet kunnen vertellen aan mijn neef welke stappen ik dit jaar allemaal gezet heb. Ik ga echt niet naast mijn oudste tante kunnen zitten en genieten van de drukte. Ik ga echt niet met mijn nicht kunnen praten over haar en mijn opgroeiende kinderen. Ik ga niet stiekem toekijken en genieten hoe mijn kinderen in de familie hun plaats nemen.
De realiteit dringt beetje bij beetje door. Ik ben in rouw. Hoe pijnlijk het ook is, ik ben dankbaar voor deze weg, straks is er ruimte voor een nieuwe gedachte, een nieuw gevoel, een nieuw inzicht.
Comments