Toen mijn relatie op losse schroeven stond, ben ik door een heftige rouwperiode gegaan.
Het heeft een hele tijd in beslag genomen voor ik de realiteit van de crisis onder ogen kon zien. De pijn die hiermee gepaard ging, was alles overweldigend. Toen de pijn wat minder werd, heb ik nog veel tijd nodig gehad om te wennen aan de nieuwe situatie.
Ik zat in een nieuwe werkelijkheid:
Een werkelijkheid waar ik zelf een oplossing moest zoeken voor een lekkende kraan. Een werkelijkheid waar ik alleen de slaap moest vinden in mijn grote bed en niemand om mijn voeten aan te warmen. Een werkelijkheid waar ik alleen de opvoedingsvraagstukken van het moment moest aangaan. Ook een werkelijkheid waar ik meer ging vertrouwen op mijn eigen capaciteiten.
En ja, een scheiding is niet hetzelfde als een overlijden. Dat zal ik nooit beweren. Maar ik ging evengoed door een rouwperiode.
Manu Keirse noemt in zijn boek: 'Helpen bij verlies en verdriet' de derde rouwtaak: 'Aanpassen aan de wereld na verlies'.
Dat is echt wat ik toen door ben gegaan. Ik moest elke reflex om hulp te vragen, om te overleggen her-programmeren.
Na 5 jaar kan ik zeggen dat ik heel veel geleerd heb uit mijn rouwproces. Ik ben gegroeid als mens en ben het leven dankbaar voor deze levensles, hoe moeilijk deze ook was.