Of het nu over klein of groot verlies gaat, rouwen doet pijn.
Bij het overlijden van papa heb ik veel pijn gevoeld. Het overviel me. Ik werd soms mee gesleurd op de golven van pijn. Overspoeld door de rouwe pijn. Lam geslagen. De wereld stond stil. Het weg vallen van papa voelde als een diep gat. Ik voelde werkelijk de leegte in mijn lichaam. Mijn lijf voelde hol, leeg. Een samengeknepen hart telkens ik de werkelijkheid onder ogen kwam.
Rouwen is fysiek en mentaal pijn lijden. Het is uitputtend. Niet moeilijk dat ik zo moe was in die periode.
Manu Keirse spreekt in zijn boek: 'Helpen bij verlies en verdriet' over de tweede rouwtaak: 'De pijn van het verlies ervaren'.
Er is geen weg langs. ik moet erdoor. Het verdriet komt plots, zonder aankondiging opwellen: bij het horen van een lied dat papa graag had, bij het snuffelen tussen zijn spullen, bij de stappen die ik zet en waar ik zijn goede raad mis.
Ik ben mijn vrienden en collega's dankbaar dat ze in die periode mijn pijn hebben gezien en mij de kans hebben gegeven om uiting te geven aan die pijn.
Hoe meer ik de pijn kon voelen, hoe meer ik mijn gevoelens voor papa kon toelaten. Het was geen evidentie, maar wel helend. Het bracht een nieuwe verbinding tot stand tussen ons.
Comentarios